Współczesnemu człowiekowi dysponującemu mapami, fotografią lotni-cząi satelitarną, wydaje się, że świat wokół niego posiada granice: jest jedynie tym, co widzi na kartce mapy, w przewodniku czy na fotografii satelitarnej. Dla mnie rzeczywistość wokół, czyli krajobraz wigierski był, jest i pozostanie pewną tajemnicą, wciąż na nowo odkrywaną. Dotykam jej na brze-gach jeziora Wigry, w zatokach, przesmykach, mieliznach, nad sucharkami i rozlewiskami bobrowymi oraz w puszczy otaczającej błękit Wigier. Również na wzgórzu klasztornym dominującym w przestrzeni i będącym duchowym łącznikiem między człowiekiem, przyrodą a Stwórcą. Żyję na Suwalszczyźnie nad Czarną Hańczą, nieopodal jeziora Wigry. Wędruję jego brzegami, zimą po zamarzniętej tafli. Pływam kajakiem, zanurzam się w wodę, czasem wznoszę się, by z lotu ptaka odkrywać wciąż nowe obrazy. Schylając się pod nogi, wgłębiając się w gąszcz łąk, krzakoci, lasanków, przyglądając się bagnom, rzece czy wpatrując w taflę wody, można zobaczyć wiele... Fotografując Wigry i okolice przez ostatnie lata, obserwuję krajobraz, architekturę, która ulega zmianom, najczęściej bezpowrotnym dla krajobrazu, przyrody i człowieka. Dzieje się to zarówno za sprawą naturalnych procesów przyrodniczych, jak i z powodu „żarłoczności" człowieka.
Wróć do Książek
Drag & Drop Website Builder